domingo, 18 de noviembre de 2007

EL fin

Me maltrata el viento
por los senderos del odio.
El vello, como escarpias
y las espinas hacian sangrar
transversalmente la herida
del alma
Y senderos de odio
frunciendo el ceño en mi contra
Y el final, allí estaba.
En la trastienda de la vida
esperando a que llegara
para darme la bienvenida
y sonrreírme el destino
riendose de mí.

L.A.A

sábado, 17 de noviembre de 2007

-¡Levantate!¡venga, levantate de una vez!-la voz sonaba agresiva, y distorsionada como un preludio incontenido de violencia con pinceladas de horror y gritos desafiantes.
-No puedo, no puedo...-decía ella al tiempo que sus lágrimas brotaban como velas derritiendose al antojo del fuego-
-¡Sí puedes!¡claro que puedes!- y la patada sonó de tal manera que dolería hasta al material más fuerte.
-Sí, claro que puedo...-y se levanto sin importarle el hueso fracturado, ni su rostro desconocido, oculto bajo un festival de golpes sangrientos.
Aferrandose a la vida se levantó, sin importarle su corazón roto por el amor y el odio.
Por la mezcla de sentimientos. Su corazón pisado, por la persona que si bien algún día le había dado la felicidad, ahora se la habría robado para siempre.
Se levantó envuelta en llanto y terror temiendo un nuevo golpe.
-No dramatices,vamos . Sólo necesitaras unas curas y como nueva. Y no llores, eso te pasa por ser una chica mala, sabes que no me gusta que llegues tarde a casa.
Me voy a dormir.Por cierto, mañana no acudas al trabajo ya me encargaré yo de pasar por allí para explicar que no te encuentras bien.
Flotaba el silencio.
Y ella se tiró en el suelo, sin soportar el dolor, más interno que externo.
Brotaba lágrimas de terror y se sumergía en pensamientos que le hacían pensar que o se iba ahora o nunca.
Y de no irse sería noticia de telediario,
sería un número más,
y la vida seguiría igual sin ella
y se olvidarían de ella en cuanto hubiera
otro caso igual que el suyo o incluso antes
y los tribunales acabarían perdonando a su agresor
y ella,
dormiría
para siempre.


L.A.A

MANUEL ÁLVAREZ TORNEIRO

Agardabas vingarte da infancia que tiveches, da miseria que fai serios
ós nenos e os arreda das direccións de maio. Agardabas vivir na
cidadela de nata e caramelo, malgastar un xardín coa alegría máis
xusta, ser un exceso nun azar de pombas, andar no tiovivo toda a tarde,
tocar aquel tambor que che anunciara incolume nos pórticos de
traballar a noite, nas trastendas da pena.

E non ir máis ó cemiterio branco que ti non coñecias: A casa dos
paxaros que deixan este mundo como onde a túa nai durmía coma alguén che
contou piadosamente grave.

Agradabas desinventar a vida que che deran.

Para Concepción Delgado,
no corazón da amizade.

Manuel Álvarez Torneiro.

sábado, 10 de noviembre de 2007

¿Es esto política?




Aquel señor rico, por ser político.

Ese señor risueño, por ser político.

Este señor con una casa impresionante,

por ser político.

A él no le gusta la política,

no es de izquierdas ni de derechas,

ni si quiera es político,

sólo es ganador de un alto sueldo,

que se merecerían más otras personas.

Los votos en blanco son abundantes,

y la desidia política habla en nombre del pueblo

El apolítico es representado y el de derechas también

¿El de izquierdas? por supuesto

¿El pobre? ¡cómo no!

¡Y de que manera!

Estos señores ricos,risueños,de casas impresionantes

discuten para saber quién hace peor las cosas

se enfrentan, se achacan…

¿y el pueblo?
también

¡Viva la política! -pero no esta-.


L.A.A


viernes, 9 de noviembre de 2007

Corazón Oxidado .Adolfo Cabrales(Fito)




Todo se derrumba y es tan fácil

Todos mis castillos son de arena
Todo lo que sueño es tan frágil

odo lo que bebo es tu ausencia

Y mi pobre corazón de hierro

Se me fue oxidando con las penas
Este tengo sueño y no me duermo
Este fuego que ya no calienta
Todo lo que canto es tan estéril

Todas las canciones son la misma

Muy pocas personas, demasiada gente

Diferente sangre de una misma herida
y mi pobre corazón de hierro,
se me fue oxidando con las penas,
y este tengo sueño y no me duermo
este fuego que ya no calienta
Mi pobre corazón oxidado
Mi pobre corazón encogido

Mi pobre corazón todo el daño

Mi pobre corazón todo lo bueno vivido
Mi pobre corazón lo mas malo

Mi pobre corazón lo divino,
lo valiente, lo cobarde, lo esperado,
mi virtud y mi defecto, mi barranco y mi camino
Mi pobre corazón no importa que sea pequeño
Mi pobre corazón siempre te hecha de menos
Mi pobre corazón que no le caben ya las penas
Siempre que me duele me lo llevo de verbena
Mi pobre corazón que me mantiene con vida
Mi pobre corazón siempre la luz encendida

Mi pobre corazón que a veces quiere salir
Mi pobre corazón que está enganchado al speed

Mi pobre corazón en directo
Mi pobre corazón en domingo

Mi pobre corazón en pelotas
Mi pobre corazón en Fa sostenido

Y mi pobre corazón se me fue oxidand
o
Y mi pobre corazón no ves que siempre está llorando

jueves, 8 de noviembre de 2007

Standby (Extremoduro)


Vive mirando una estrella siempre en estado de espera.
Bebe a la noche ginebra
para encontrarse con ella.
Sueña con su calavera
y viene un perro y se la lleva,
y aleja las pesadillas
dejando en un agujero
unas flores amarillas
pa' acordarse de su pelo.
Sueña que sueña con ella
y si en el infierno le espera...
Quiero fundirme en tu fuego
como si fuese de cera.

Antes de hacer la maleta
y pasar la vida entre andenes,
deja entrar a los ratones
para tener quien le espere.
Sueña con su melena
y viene el viento y se la lleva,
y desde entonces su cabeza
sólo quiere alzar el vuelo,
y bebe rubia la cerveza
pa' acordarse de su pelo.
Sueña que sueña la estrella
siempre en estado de espera;
vuelve a coger la botella
y pasa las noches en vela,
...siempre en estado de espera.

Que triste y bonita canción.


http://www.youtube.com/watch?v=vHgOFXHTGJk



lunes, 5 de noviembre de 2007

guerra

Estúpidas marionetas,
que no reparais en más cosas que en el odio
que desechan vuestras viperinas lenguas impregnadas en veneno...

rabia expulsada por volcanes
que se nutren de guerras e hipocresía

pero tú, otra cara de la moneda,
no llores más,

no llores más porque
un día cesara el dolor de tus entrañas

ya, cuando no exista más mundo
que el pisado por las suelas de los zapatos de los ingenuos destructores.
De los que miran el mundo desde su egocentrismo,
desde el egoísmo que culminará colinas de odio.
Aquellos que conservan sanos y salvos a sus preciosos pequeños,

y sin embargo mutilan sin desenfreno a aquellos no tan preciosos,
desaliñados de cualquier bien material

y ya sólo prevalecerán
las espinas de aquella hermosa rosa...
que alguna vez fue la vida,
que alguna vez fue el mundo, sin guerras ni espanto.

L.A.A

viernes, 2 de noviembre de 2007

¿todo vale?


¿a donde vamos a llegar?

El arte actual es, en ocasiones, de difícil asimilación para el espectador llegando a negarlo como tal. Y es que a veces, parece que todo vale en al sociedad en la que vivimos y por consiguiente, también en el arte: la cama de Tracy Emin,por ejemplo, sacada de su contexto cotidiano fue puesta en la Tate Gallery (con todo tipo de restos) y por consiguiente considerada una obra de arte, lo cual no pasaría si en vez de llamarse Tracy Emin se llamara Pepa. Porque siendo así, la Tate Gallery se reiría de la cama de Pepa.
Pero no sólo la cama de T.E sino que son numerosas las obras que han alimentado la polémica que sigue nutriéndose de nuevos artistas que, con tal de abrirse camino en este ámbito, tan demandado y difícil, son capaces de rozar lo ilegal o por lo menos de obviar lo moral para darse a conocer. Lo morboso, lo escatológico y lo frívolo son conceptos que constituyen, en muchas ocasiones, lo que se expone como obra de arte. Retratar el cadáver de tu propio padre como hizo el hiper-realista Ron Mueck no importa si el fin es darse a conocer, aunque esto tampoco es nada nuevo. Ya los antiguos egipcios retrataban, aunque con otros medios, a los faraones fenecidos claro que sus fines no iban por el mismo camino.
Pero esto no es nada comparado con el alemán Gunther Von Hagens que muestra en sus exposiciones cuerpos reales, sólidos, en tres dimensiones de los cuales sus tejidos son conservados de manera perfecta debido al método de la plastinación que este desarrolló. Parece ser que este “artista” y científico recurrió al comercio con las cárceles chinas para las 'obras' con cadáveres plastinados que le han hecho mundialmente famoso . Desde luego pocas diferencias se podrían establecer entre sus esculturas y una ficción de terror.