viernes, 12 de diciembre de 2008

Panem et circenses



Mortificaciones aceptadas por su piel,

sus heridas son de plástico.

El fuego, para sus sentidos, no quema la boca.



El faquir vacila entre lo real,

entre lo ficticio.

No muestra su cuerpo llanto,

no denota su expresión dolor.



Sus hijos esperan comida,

el público, panem et circenses.



Una niña pregunta

“¿el faquir es humano?”

su madre asiente y aplaude el espectáculo.



El faquir no tiene sentido del dolor.

Su hijo muerto por las infecciones.

Mientras, el público, pide el número de los cristales.



SCN9A es el gen de la inhumanidad,

recompensado con limosnas que

respaldan el morbo.



El faquir juega a ser Dios,

y pone su vida en vilo,

y no siente...



Pero el público pide panem et circenses.



L.A.A

3 comentarios:

julián dijo...

Uf ¡ como me gusta!
Había díuas que a lera pero non sacaba un cachiño para decirte que me gusta e pedir permiso para facer unha Gravacutrechicharrera das miñas "si vul plé"

¿What´s about Madrid?

crisisocial dijo...

Hola, en Madrid ben, fumos ao Prado e ao Thyssen, quedamos encantadas inda que non puidemos ir ao reina sofía, para a próxima. Fumos ao retiro, plaza maior, as nenas tomaron o bocadillo de calamares, porta de alcalá, porta do sol...o típico.
Inda que tivemos que durmir en Guadalajara por un incidente XD.

Claro, tes permiso para esa gravación eu ía subir este poema ca miña voz con música de Yann Tiersen de fondo pero non din.

Saludos

Estevo González Azañón dijo...

moito perde o poema recitado coa miña voz esa voz de nena buena dalle un toque máxico jejej