jueves, 10 de junio de 2010

Papel encontrado en la pata de un banco

Te vieron en el parque llorando y no se supo más de ti.

Yo intenté seguir con mi vida. Al principio no pude, me limitaba a esperar.

Un día, dos días, tres meses, un año. Me sentaba en aquel parque a esperar, sé que si aparecieras de nuevo, no acudirías a ese parque, o no tendrías por qué, pero era el único referente al que aferrarme.

Conocí a una chica, una compañera de trabajo. Se hizo muy amiga mía y desde entonces viene conmigo a esperarte. Quizás algún día, cuando decidas volver, aunque me veas en el parque ya no te estaré esperando. Comprenderás que la vida es demasiado corta para convertirla en una espera.

1 comentario:

PatriCou dijo...

nunca unha persoa deberia ser tanto, pero e tan dificil que continues sendo tan pouco. deixar papeis sempre foi o meu estilo.
o referente. odio esa palabra.
espera as miñas cartas. por que eres tan dura?