MANUEL ÁLVAREZ TORNEIRO

Agardabas vingarte da infancia que tiveches, da miseria que fai serios
ós nenos e os arreda das direccións de maio. Agardabas vivir na
cidadela de nata e caramelo, malgastar un xardín coa alegría máis
xusta, ser un exceso nun azar de pombas, andar no tiovivo toda a tarde,
tocar aquel tambor que che anunciara incolume nos pórticos de
traballar a noite, nas trastendas da pena.

E non ir máis ó cemiterio branco que ti non coñecias: A casa dos
paxaros que deixan este mundo como onde a túa nai durmía coma alguén che
contou piadosamente grave.

Agradabas desinventar a vida que che deran.

Para Concepción Delgado,
no corazón da amizade.

Manuel Álvarez Torneiro.