viernes, 12 de junio de 2009

Roxo

A ti, mamá.
-------------------


-Vou levar o burro
-Vai, veña... antes que me arrepinta. Pero,oíches Toñita,acouga...

Miña avoa xuraba en hebreo cada vez que a tía Toñita collía a Roxo, o único burro que había na casa. Non é que non lle simpatizara a tía, pero é que sempre que Toñita levaba a Roxo con ela a traballar, cansábao tanto que parecía que o burro ía morrer.

A verdade é que a tía Toñita andaba sempre ás présas, pero claro, se a miña avoa non lle deixaba a Roxo, Toñita enfadábase e non lle deixaba o arado, cando tivésemos falta del. As relacións na nosa casa ían así. Era un qui pro quo: ti déixasme isto, se queres que mañán non te falte esoutro.
O peor era cando alguén non devolvía a súa parte, entón había uns enfados de aquí a mañán.

O caso é que, con Roxo sempre pasaba algo curioso. Este burro, non facía honra á súa nomenclatura. Cando chegaba de traballar, tirábase na porta da casa. Entón a avoa dicía: "Nena, vai chamar a Manolo o xitano que este burro está nas últimas, polo menos que nos dean algo por el".




Entón eu ía correndo, triste polo burriño pero contenta porque Manolo, o xitano, sempre me daba algún agasallo. Cando chegábamos á casa, Roxo estaba en pé, máis forte que nunca. Non parecía o burro que facía unhas horas estaba morrendo, canso, moi canso.

Sempre que pasaba isto, unha vez cada tres meses máis ou menos (que era a frecuencia con que Toñita levaba a Roxo a traballar) eu morría de risa. Era moi gracioso ver como a miña avoa me mandaba ir a por Manolo, mentres Roxo se tiraba polo chan. "Está nas últimas" dicía a avoa. Era oír un "imos vender ó burro ao xitano Manolo" e Roxo recuperábase.

Ata que chegou o día en que o tivemos que vender de verdade. Roxo ía vello e, xa non daba para máis. Eu cheguei con Manolo e, vin que o burro non estaba levantado. Seguía moi canso, alí, tirado. Levouno por cinco mil pesetas. Chorei moito pero, pronto me volveu a risa cando me enterei de que Manolo pintara a Roxo e, o puxera tan guapo que parecía un cabalo novo.

De tal xeito que, Roxo foi vivir a unha casa de fartura e non soubemos máis del.

4 comentarios:

Estevo González Azañón dijo...

Como me houbera gustado coñecer a Roxo, a nosa burra chamábase cereixa jajajaaja que bonitiña era tamén me lembro coma hoxe de cando morreu. Que recordos!
Por certo xa teño a entrada para ir ver a Yann Tiersen asi que verémonos aló non?

crisisocial dijo...

cereixa, que bonito nombre.. oh como las vaquitas moradas del relato tuyo.

crisisocial dijo...

del mandil

crisisocial dijo...
Este comentario ha sido eliminado por el autor.